Khawar Khokhar
دکھ ! بندے دے خون وچ رہ کے ،تے خون پی کے جیوندے نے
تے! خون نوں زہر بنا کے بندے دا جیون مکا دیندے نے
تے آپی !۔مردے فیر وی نئیں۔
چھوٹے چھوٹے خواب لے کے تے باہر دے ملک آئے ساں۔ حیاتی مک چلی اے ،پر خواب بدل کے کجھ ہور دے ہور ای ہو گئے نے۔
خون جگر دا رکھ کے تلی اتے
دھرتی پوچدے پوچدے ٹر چلے
ایتھے کیویں گزارئے زندگی نوں
ایہو سوچدے سوچدے ٹر چلے۔
(استاد دامن)
جیدوں نوئیں نوئیں جاپان آئے تے اک سال بعد ای میں اپنے پراہ غلام مرتضٰے نوں وی سد لیا
دووئیں پراہ رل کے محنت کردے ساں تے ایمانداری دے نال ساری دی ساری کمائی ابا جی نوں کل دیندے ساں
جدوں گھروں خط اؤندا سی کہ پیسے مل گئے نے
تے یقین کرو کہ اینی خوشی ہوندی سی کہ کی دسئیے۔
چھوٹے پراہ نے جاپان اؤن توں پہلاں پاکستان وچ کھوتا ریڑھا بنایا ہوندا سی،تے پراہ دا بڑا دل کردا سی کہ اسی جدوں امیر ہو جاواں گے تے
افریقہ توں ایک زیبرے دا بچہ منگوا کے اس نوں کھوتے دی تھاں ریھڑے اگے جوواں گے۔
تے دور دور دے پینڈاں تک اے تہم پے جائے گی کہ
تلونڈی دے کمہاراں نے ریڑھے اگے زیبرہ جویا ہویا اے۔
تے میرا اے خیال سی کہ ہور کجھ نئیں تے میں موٹر سائیکلاں دی دوکان پاء لاں گا۔
کجھ زیادہ پیسے بن گئے تے کلفیاں دا کارخانہ لگا لواں گا
تے جو اوّر ٹائم زیادہ ہی لگ گیا تے
فیر
پیڈاں تے لیلے پال لواں گا۔
پر ہویا اے!۔
کہ جیویں ریت دی مٹھ بھری ہوئے تے ریت ہتھ وچوں سرکدی جاندی اے
انج ای ویلا میرے ہتھوں سرکدا جاندا اے، تے میں پیا ، ویلے دا منہ پیا ویکھناں واں پیا۔
کہ اے وقت میرے نال کی ہتھ کر گیا اے
داڑہی دےادھے وال چٹے ہوگئے نے
تے سر تے کنپٹیاں دے وال وی چٹے ہو گئے نے
پر حالے میرے منہ تے رونق دسدی تے کوئی مشورہ دے دیندا اے کہ خاور جے توں والاں نوں کالک لگا لویں تے تے تیری عمر دا اندازہ نئیں ہونا۔
پر مینوں اے گل سن کے اینج لگدا اے کہ بندہ مینوں منہ تے کالک لگاؤن دا مشورہ دیندا اے پیا
مینوں چنگی طراں جانن والے ایک متر دا اکھنا اے کہ تیرے منہ دی اے رونق تیرے اندر دی چنگیایاں دا رنگ اے،
مینوں اپنے دادے حاجی محمد اسماعیل تہڑوائی دی گل یاد آجاندی اے
دادا جی اکھدے سن
کہ میں ساری حیاتی کسے دا دل نئیں دکھایا تے ناں میں کسے دا حق ماریا اے ۔ جہڑی میری ذمہ داری سی اناج تولن دی میں اس دے وچ وی ڈنڈی نئیں ماری
ایس لئی اے ہو ای نئیں سکدا کہ میں کسے دا محتاج ہو کے مراں!!!۔
ایس گل دا سارا پنڈ گواہ اے کہ دو ہزار دس دے سال وچ جیدوں میرے دادا جی اللہ نوں پیارے ہوئے نے تے اوہ اپنے مرن توں اک دن پہلوں تک وی ، چنگے پلہے اپنیاں پوتریاں تے پڑپوتریاں دے نال کھیڈے سن پئے۔
دناں دے مہینے تے مہیناں دے سال بن دے گئے
پر ساڈا ماحول ناں بنیا کہ اسی اپنے وطن ول مڑ جاندے۔
میرے ویندیاں ویندیاں کئی لوک جیہڑے میرے ہانی وی سن یا تھوڑے وڈکی عمر دے وی سن
پردیس وچ ای مر گئے تے اینہاں دییاں میتاں ای وطن ول گیئاں!!۔
جاپان توں وطن پرتیاں کجھ میتیاں دا تے ای وی ویکھیا کہ
“اوتھے ” دے وارثاں نے میتیاں لین تو ای انکار کر دتتا !!!۔
کیوں ؟
ایس لئی کہ میت نے جاپان وچ ویزے لئے ویاہ کیتا تے فیر ایس دی کمائی وی، تے حیاتی وی اپنے جاپان والے پریوار لئے ای ہو کے رہ گئی
تے جے بندہ وطن جائے وی ناں !، تے پیسے وی ناں کلے تے
فیر میت ایتھوں یار دوست کل چھڈ دے نے
تے
اوتھے
وی آنڈہی گواہنڈی او ای دفنا چھڈ دے نے!!!۔
اپنیاں دے تے پیسیاں دا گلے ای نئیں مکدے!!۔
کدی کدی تے رات نوں تراہ نال اکھ کھل جاندی اے کہ
میں کی کرنا پئیا واں تے میں ایتھے کرن کی آیاں ساں۔
تے فیر دل نوں اے اکھ کے تسلی دے لینا واں
کہ
اجھے میں جیوندا پئیا واں تے انشاء اللہ جیوندے جی میں وطن نوں پرت ای پواں گا۔
پر ویلے دی چال کجھ ہور ای اندیشیاں وچ پاء جان والی پئی لگدی اے۔
پر یارو سیانے اکھدے نے ناں
کہ
امید نال دنیا قائم اے۔
تے نالے پرانی یونانیاں دیان باتاں وچ وچ وی تے لخیا ہویا اے ناں
کہ
پیڈورا ناں دی کڑی نے جدوں بکسا کھولیا تے
سارے دکھ سکھ ، بیماریاں تے مصیبتاں دنیا وچ کھلر گیاں
پر اک چمکدی ہوئے پری رہ گئی سی
جیدا ناں
امید سی !!!!!۔